Op zoek naar een titel voor dit verslag was dit het eerste wat ik kon bedenken en ik denk dat dit levenslied perfect past bij de wedstrijd die gespeeld werd op 7 oktober in Capelle a/d Ijssel. De 3de wedstrijd voor het vlaggenschip van VVZaanstad. Het begon allemaal zoals elke andere wedstrijd. Stipt op de klok kijkend of er iemand meer dan 1 seconde te laat de kantine binnenkomt, zodat de nieuw ingevoerde boetepot gespekt kan worden. Helaas was de enige die te laat kwam de beheerder van diezelfde boetepot en betekent dat uiteraard dat die pot geen cent zwaarder is geworden. Afijn, door naar de wedstrijd.
Het inspelen verliep als normaal, ware het niet dat de 2 grote muziekboxen in de zaal, alleen werden gebruikt om de stroopwafels, druiven en ander sportvoer te stallen. In stilte werd er ingespeeld tot de wedstrijd begon. Wat verder opviel was het gebrek aan ballenjongens/meiden, iets waar wij ons erg gelukkig mee prijzen elke wedstrijd! Helemaal als je een wedstrijd zonder speelt wordt een wedstrijd toch wel erg traag. Zo kunnen we naar mijn mening de eerste set ook wel noemen: ‘Traag’. Alles ging wat langzamer dan dat we wilden. Geef het de schuld aan de tegenstander, aan onszelf, aan de wedstrijd voor ons die erg uitliep of het gebrek aan muziek, het heren1 dat zo weergaloos speelde tegen Tilburg, was hier ver te zoeken. Het meest memorabele moment van de eerste set was de ongelukkige botsing van hun spelverdeler tijdens een blokkeeractie. Hij incasseerde een elleboog van zijn teamgenoot net boven zijn wenkbrauw en dat begon flink te bloeden. Nadat het spel even stillag kwam er 2de spelverdeler in (die in de voorbereiding tegen ons nog op de diagonaal gespeeld heeft, tactisch slim of noodzakelijk?). Dit kon er niet voor zorgen dat we de eerste set konden binnenslepen.
Met een 1-0 achterstand wisselde we van kant en met wat nodige wissels en bemoedigende woorden van onze debutant-coach Dwin stortte we ons op de 2de set. Deze werd, mede dankzij een verrassende service serie van onze kant met 25-21 gewonnen. Vol goede moed gingen we set 3 in om meteen wakker geschud te worden. Een keer knipperen met je ogen en je had 2x een ace, 3 ketsers een prikbal naast de lijn en een bal in het blok gemist waardoor we op een 7-0 achterstand stonden. De inhaalrace werd enthousiast ingezet en met veel strijd van beide kanten kwamen wij gelukkig stap voor stap dichterbij. Met wat discutabele beslissingen van de scheidsrechter kwamen we omstebeurt goed weg. Wij zijn het ook niet eens dat je in de topdivisie niet meer een overpass terug mag halen aan de kant van de tegenstander en de scheidsrechter deelde die mening. Een enthousiaste passerloper van VCN liep onder het net door om een bal terug te halen die toch bij ons op de lijn viel. Na een verhit verzet tegen de beslissing van onze kant werd de beslissing niet teruggedraaid. Er werd gekozen voor een andere manier van vergelding. Na een prikbal die bij ons -bijna- werd opgedoken rekende VNC zich al rijk met het punt. De scheidsrechter vond dat we door mochten spelen en Guido zag dat de tegenstander al aan het juichen was. Zijn antwoord was om de bal diep in het veld te spelen. De libero van de andere kant doorzag het plan en dook als een kamikazepiloot de bal van de grond, maar kwam niet ongeschonden uit de strijd. Wederom lag het spel stil vanwege een hoofdwond. Nadat het medische team van VCN voor de 2de keer in actie moest komen stonden we ondertussen weer telkens gelijk en werd na een lange rally de 3de set gewonnen door Zaanstad. Na deze set was de koek (en de druiven) op bij ons. De lange sets in combinatie met een tempratuur waar menig open haard jaloers op is, werd er slap gespeeld en moest er na elke duik geboend worden. Misschien was dat de reden waarom we een stuk minder verdedigde dan normaal. De 2de 5-setter van het jonge seizoen was een feit en na de welkome pauze speelde we deze set netjes uit en namen we 2 van de 3 punten mee terug naar Zaandam. Waar de bokkentocht inmiddels al afgelopen was en we naarstig opzoek moesten naar een macdonalds die wel nog open was. Volgende week gewoon weer lekker thuis bij ons om 20.00!
Foto: Gilbert Bronkhorst