In de Krimpenerwaard, aan het eind van een lange, slingerende weg tussen de weilanden door, ligt Stolwijk. Nou heeft deze jongen van de Sint een heus woordgrappenpuzzelboek gekregen; en dan liggen ‘grappen’ als kerststolwijk natuurlijk wel voor de hand. Gezien de tijd van het jaar zal ik het bij dit feest laten. Wie het niet enkel bij het Sinterklaas -of kerstfeest laat is Dosko. De club die altijd in is voor een feestje. Want net als vorig jaar is er feest op de dag dat wij op bezoek komen.
In de kleedkamer hebben we een weerzien met Harry. Het kereltje is ons vergeten, maar wij hem nog niet. De Dosko hooligan kan zich nog maar weinig herinneren van het vorige seizoen.
Dan de wedstrijd. Volgens de prognose zou dit een 2-3 worden. En heel eerlijk; daar zat niemand op te wachten. Daarom namen wij als geheim wapen Ruben van heren 2 (dat is niet zijn achternaam) mee. Of omdat Timo er niet bij kon zijn.
In de eerste set namen we al snel een comfortabele voorsprong. Die vervolgens net zo snel, oncomfortabel verdween. Tot 12-12 rommelden we een beetje aan. Het spel was best goed, maar de Doskovieten gingen nog niet door de knieën. Met wat extra inzet werd er echter alsnog een knappe 16-25 genoteerd.
In de tweede set verliep het helaas allemaal net wat rommeliger. Aan de Doskoviaanse kant pakten acties net wat beter uit dan aan onze kant. Het lukte net niet. Deze set werd nipt door de thuisploeg gewonnen.
In de derde set kwakkelden we nog steeds een beetje voort. De service druk was niet je van het. De Doskonezen waren niet onder de indruk en geloofden zelfs in een positieve afloop. Gelukkig herpakten we ons en konden we met een goed gevoel de vierde set in.
De vierde, en (spoiler alert) laatste, set leek al meer op het spel dat we graag spelen. Met een goede service werden de Doskoërs flink onder druk gezet. Met ruime marge mocht Jesse aanleggen voor matchpoint. In stijl beukte hij eens snoeiharde sprongservice binnen de lijnen. Ace!
Met vier punten toegevoegd op de conto van de Zaankanters herpakten we de eerste plek in de competitie. Na de wedstrijd werd er gauw overgeschakeld naar het Nederlands elftal. Anderen reden snel terug naar waar ze vandaan kwamen. Over de lange weg, tussen de weilanden van de Krimpenerwaard door. Terug naar het familieweekend. En de DoskoDisco? Wie weet?! Misschien is die ook nog wel onveilig gemaakt door een verdwaalde Zaankanter.
Tot volgende week in de Koog!
Marc
Foto’s: Gilbert Bronkhorst