Het is niet erg waarschijnlijk dat we vandaag, op onze laatste thuisdag, kampioen worden. US speelt immers tegen VCV, dat achtste staat. Terwijl wij tegen de nummer vijf spelen. En we mogen onszelf alleen kampioen kronen als we een punt meer pakken dan de Amsterdammers. Zonde. Het was leuk geweest. Maar dat we dit seizoen kampioen worden lijkt wel duidelijk.
Het is nog geen half 10 als Ronald ons informeert dat Limes afgezegd heeft. Persoonlijk was ik al eerder vandaag in een 1-april grap getuind. Echter zocht ik achter het bericht van onze aanvoerder niks. Hier maak je immers geen grappen over. Dus met een onbehaaglijk gevoel vervolgde ik mijn ochtend. Al snel bleek dat je er dus wel grappen over kunt maken.
Om 15:15 is het dan zover. De (op dat moment nog) potentiële kampioenswedstrijd begint. Limes is een team dat ons wel goed ligt. We kunnen ze onder druk zetten met onze service, en ze spelen aanvallend een spel waar wij verdedigend mee om kunnen gaan. Anders dan de afgelopen weken. Bovendien is het een erg sportief team. Maar genoeg veren in de reet van de tegenstander. Aan ons de schone taak zoveel mogelijk punten te maken.
En met een alles-scorende Erwin Huinen gaat dat best aardig. Zo aardig dat de enige kans voor Max om te spelen lijkt te bestaan in de vorm van een dubbele wissel. “Nee hoor, ik hoef niet te spelen”, aldus een belangrijk onderdeel van die dubbele wissel. Spoiler alert, dit komt dus niet van Max zelf.
Ondertussen zijn we via 25-19 en 25-15, de tweede set ging wel heel makkelijk, in de derde set beland. Die verloopt beduidend stroever. Niet voor het eerst dit seizoen wordt de libero gewisseld. Met succes overigens. Onze service is duidelijk minder problematisch voor ze. En zij komen er aanvallend steeds beter doorheen. Het lukt ons echter om nog wat gas bij te geven en de set binnen te slepen 25-22.
In de vierde set is het dan zover. Max maakt zijn opwachting. Eerst nog wat voorzichtig, maar al gauw in de vorm waarbij mensen vragen “Erwin wie?!”. We zijn halverwege de set als coach Ronald een time out besluit te nemen. Een beetje een dom moment is het wel. We hebben net immers de side-out gewonnen. Even denk ik terug aan vanochtend. Ronald heeft zeker zijn lolbroek aan. Zijn grapjas. Zijn pretpet. Zijn – nou, je snapt het waarschijnlijk wel.
Nog voor iedereen aan de kant staat breekt de euforie los in ~het stadion~ de sporthal. Mensen staan op de banken en zingen ons toe! In complete jubelstemming rent het team het veld in. We zijn kampioen. Ja. Wij zijn kampioen. (Dit laatste mag in melodie gelezen worden. Het voorgaande is overigens wellicht enigszins aangedikt, red.). Iedereen is blij – dit is dan wel weer de volledige waarheid.
Na felicitaties van Limes hervatten we de wedstrijd. En ook nu tonen we ons weer ware kampioenen. Met 25-20 pakken we meer dan de benodigde vier punten. Op naar de kantine. Dit mag gevierd worden.
En het was nog lang onrustig achterin de Koog…
Marc van den Hurk
Foto: Gilbert Bronkhorst